o stronie
autorzy
legenda
dokumenty
mapy
albumy
nowinki UM
nowinki Starostwa
fotki nadesłane
Galeria Krystyny
moje fotki
repertuary
kiedyś ..
linki
księga Gości
wycieczki
gastronomia
www.tzk.k-k.pl
kwiaty

 
pamiętam .... twierdza .... rzemiosło .... zabytki .... .... świątynie komendanci ....
....  kolejowy dzieje Koźla religia i .... piastowscy .... żegluga .... ....  Kłodnicy
Dom Opieki historia miasta Bracia Kulawi  Historia miasta . .. odczytana na nowo OFKA PIAST..
Mikołaj z ..          
HISTORIA :
Domu św. Karola.
Domu Pomocy Społecznej dla Dzieci Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety.		  
W jesiennym słońcu lśnią litery odznaczającego się dużym kunsztem napisu umieszczonego nad głównym wejściem do budynku — ,,DOM SWIĘTEGO KAROLA”. Posesja należy do Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety, których Dom Macierzysty mieści się w Nysie, tam bowiem powstało Zgromadzenie w 1842 r, którego współzałożycielką i pierwszą przełożoną generalną była Służebnica Boża Matka Maria Merkert. Zgromadzenie rozwijało się bardzo intensywnie, powstawało coraz więcej placówek, gdzie siostry świadczyły pomoc najbardziej potrzebującym.
  
 
Szczególnie oddawały się pracy ambulatoryjnej wśród chorych, samotnych i ubogich w ich własnych mieszkaniach. Potrzebę takiej posługi wśród swoich parafin widział ówczesny proboszcz parafii w Koź1u ks. Karol Kollar. On też stał się inicjatorem nowej placówki Sióstr Elżbietanek w Koźlu i fundatorem klasztoru. Budowę zakończono w 1912 r., a patronem kaplicy i obiektu został św. Karol Boromeusz. Już w październiku wprowadziły się do nowego domu siostry, by rozpocząć działalność zgodnie z życzeniem księdza proboszcza. Przełożoną placówki została siostra Genmna Suchy. Ponieważ budynek był na tyle duży, że mógł służyć nie tylko na cele mieszkalne dla sióstr, ale pełnić i inne funkcje, przełożeni Zgromadzenia zadecydowali o rozszerzeniu działalności na terenie placówki. W 1913 r. rozpoczęło działa1ność przedszkole dla około 70-ciu dzieci, którego kierowniczką była siostra Bianka Barutzka, a w lutym 1914 r. powstała szkoła ręcznych robót dla młodzieży żeńskiej, tzw. ,,Szkoła
Gospodarcza”, prowadziła ją siostra Bernardyna Teschner, a uczęszczało do niej około dziewięćdziesięciu uczennic z miasta i okolic. Na terenie domu istniał też internat dla dwudziestu uczennic, które mieszkały poza miastem. Podczas I wojny światowej od 1914 r. do 1918 r. część pomieszczeń budynku przeznaczono na pielęgnację rannych żołnierzy.W czerwcu 1920 r. Dom św. Karola odwiedził Nuncjusz Papieski, późniejszy papież Pius XI. Podczas działań wojennych i po wojnie Siostry kontynuowały swoja działalność na terenie Domu,
  
 

 

jak również prowadziły przy kościele Najświętszej Maryi Panny świetlicę dla dzieci, siostra Bernardyna została zatrudniona w ówczesnym gimnazjum. Po rozpoczęciu działań wojennych w 1939 r. została zlikwidowana Szkoła Gospodarcza, przeniesiono przedszkole do pomieszczeń, gdzie wcześniej mieściła się świet1ica, aby udostępnić pokoje w Domu, dzieciom z terenów objętych działaniami zbrojnymi. Ich pobyt na terenie Domu nie trwał jednak długo, ponieważ budynek został przeznaczony decyzją władz wojskowych na szpital dla rannych żołnierzy niemieckich, którzy przebywali na jego terenie do stycznia 1945 r.
W tym czasie pielęgnacją rannych zajmowały się przede wszystkim siostry; one też towarzyszyły rannym żołnierzom podczas transportu na Zachód, skąd część sióstr nigdy nie powróciła do Koźla, a ich los pozostaje nieznany. Po zakończeniu wojny siostry zaczęły przyjmować osoby starsze, które straciły w wyniku działań wojennych całe swoje mienie dzieląc sięz nimi wszystkim, czym same dysponowały w tym trudnym czasie. Stopniowo Domem zainteresował się kościelny CARITAS oferując swą skromną pomoc, a po kilku miesiącach Zarząd Miejski - Wydział Opieki Społecznej. Taki był początek działalności sióstr, którą zostali objęci ludzie starzy (około 60 osób) w ,,Domu Opieki dla Dorosłych”.W tym też czasie istniała ogromna potrzeba zorganizowania opieki nad dziećmi, decyzją Zarządu Miasta na terenie Domu św. Karola miało powstać również przedszkole, które ostatecznie zostało otwarte 01. 09. 1945 r. dla około 60-ciu dzieci.
  
 
Niestety, już w 1949 r. władze państwowe nie wyrażały zgody na kontynuowanie opieki nad dziećmi, w związku z czym jeszcze dwa lata siostra Mira Deresińska prowadziła zajęcia przedszkolne pod zmienioną nazwą instytucji ,,Przystań dla Dzieci”, ale w październiku 1951 r. ostatecznie zakazano siostrom dalszej działalności tego typu. W 1950 r. po likwidacji kościelnego CARITAS, Dom Opieki dla Dorosłych był finansowany z budżetu państwa i zaczął podlegać bezpośrednio ,,Zrzeszeniu Katolików Świeckich CARITAS”.
Po roku 1955 został zmieniony skład przebywających na terenie domu podopiecznych. Zarządzeniem władz państwowych przeniesiono sprawnych podopiecznych do innych placówek opiekuńczych natomiast Dom Zakonny przeznaczono dla osób przewlekle chorych, przeważnie leżących i zmieniono nazwę na Zakład Specjalny dla Nieuleczalnie Chorych. W związku z tymi zmianami siostry musiały się zająć przede wszystkim pielęgnacją chorych powierzonych ich opiece na terenie
 
 
domu oraz podjęły prace przy koście1e parafialnym, w kancelarii i prowadziły katechizację najmłodszych. Kolejne zmiany przyniósł rok 1960, w którym na mocy decyzji z Wojewódzkiego Wydziału Opieki Społecznej dom miał być przeznaczony na Zakład Specjalny dla Dzieci Głęboko Niedorozwiniętych Umysłowo. Dlatego wszyscy dotychczasowi podopieczni zostali przewiezieni z całym wyposażeniem do Raciborza, a na ich miejsce od lutego 1961r. zaczęto przyjmować ciężko chore dzieci wymagające
całkowitej opieki i pielęgnacji przez cała dobę. Od tego roku do chwili obecnej siostry przy pomocy osób świeckich zatrudnionych na terenie domu sprawują opiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi. Aktualna nazwa instytucji to Dom Pomocy Społecznej dla Dzieci Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety. Obecnie na terenie Domu przebywa 55 niepełnosprawnych zarówno fizycznie jak i umysłowo dzieci. Przeważnie są to dzieci opuszczone i samotne nie mające własnych rodzin lub takie, których los nie interesuje ich rodzin.
 
Przedział wiekowy pensjonariuszy jest bardzo szeroki, począwszy od siedmiomiesięcznej Marty do czterdziestoletniego Józka. Stan zdrowia przebywających tu osób jest też bardzo zróżnicowany, większość z nich to osoby sparaliżowane o minimalnych możliwościach kontaktu ze środowiskiem zewnętrznym. Praca wśród tak niejednolitego zespołu dzieci wymaga dużej fachowości i ofiarności ze strony osób sprawujących opiekę. Jest to całodobowa opieka pielęgniarska oraz prowadzona rehabilitacja
i terapia w zależności od indywidualnych potrzeb wychowanków,
jak również edukacja na poziomie szkoły życia.
W placówce prowadzone są też praktyki dla młodzieży ze szkół średnich o profilu medycznym i pedagogicznym. Służy ona też jako miejsce spotkań indywidualnych i grupowych dla osób o różnej sprawności i w trudnym wieku, zarówno podczas organizowanych imprez, jak i wynikających z indywidualnych potrzeb serca. Wychowankowie Domu św. Karola korzystają też z turnusów rehabilitacyjnych oraz uczestniczą w różnych wycieczkach i imprezach kulturalno-rekreacyjnych poza
 
placówką. Dom Pomocy Społecznej od 1990 r. do 1998 r. był finansowany przez Wojewódzki Zespół Pomocy Społecznej w Opolu, a obecnie utrzymanie Domu zostało przekazane Starostwu Powiatowemu w Kędzierzynie-Koźlu. Środki finansowe pozyskiwane z budżetu państwa niestety nie wystarczają na bieżące utrzymanie placówki, dlatego większość działalności Domu jest możliwa dzięki środkom uzyskanym od sponsorów zarówno z kraju, jak i zza granicy. W tym miejscu pragnę złożyć serdeczne podziękowanie Wszystkim ofiarodawcom naszego Domu w imieniu wszystkich jego mieszkańców oraz zapewnić ich o naszej wdzięcznej modlitwie W ich intencji.
Jeśli po przeczytaniu tej krótkiej historii zechcesz dołożyé cegiełkę do dużo większej budowli, jaką tworzą ludzkie serca, a która jest źródłem Wszelkiego dobra na ziemi, bo wypływa z miłości, jaką Stwórca w nie wlał,
to podziel się tym, czym możesz z dziećmi, o których ona opowiada.

Siostra mgr Magdalena Skiera

zdjęcia
Stronę
opracował
- Joachim Filusz
Strona powstała dzięki uprzejmości Autorki powyższych słów oraz przy
pomocy opracowania ks. dr Alfonsa Schuberta pt. "ZARYS HISTORII PARAFII św. Zygmunta i św. Jadwigi Śląskiej w Kędzierynie-Koźlu